‘Hoi, met Marlon.’ Ik schrik van de heldere vrouwenstem, een meisjesstem misschien wel. In de mail stond Marlon, zoals in Marlon Brando, de legendarische Godfather. Een jonge, net afgestudeerde ondernemer. Dat moet wel een gast zijn, lijkt er zich onbewust in mijn bevooroordeelde pinda af te hebben gespeeld. Stom, I know. Maar het is niks nieuws voor het jonge, kleine blondje, waarvoor ze vaak wordt aangezien. Een paar dagen later praten we over haar bedrijf ChildFirst. ‘Bij een echtscheiding nemen beide partijen vaak een advocaat of een mediator in de arm. De belangen van de scheiders moeten worden behartigd.’
Marlon ploft neer op de bruine, leren sofa. ‘Een kindbehartiger vervult die rol voor het kind, de vaak vergeten partij. Terwijl juist de kinderen een stem nodig hebben bij zo’n ingrijpende gebeurtenis. Heel belangrijk dus.’ Ze praat snel en duidelijk. Ook komt ze tijdens haar monoloog steeds meer naar voren geschoven, tot op het puntje van de bank. Alsof ze niet wil dat ik ook maar iets vergeet te noteren op mijn kladblok.
Pionier in het Noorden
Dat bestond nog niet, een kindbehartiger? Marlon schudt haar hoofd. ‘Alleen in de randstad, maar ook nog niet zo lang. Daar heb je nu zelfs een stop op kindbehartigers, omdat het zo’n populair beroep is. Hier in het noorden lopen we met sommige dingen een beetje achter.’
Klopt, barbaren zijn we. Gelukkig brengen pioniers als Marlon een beetje beschaving naar de dorre grasvlaktes van Groningen. Tijdens haar afstudeeronderzoek voor studie Sociaal Juridische Dienstverlening werd één ding duidelijk: ‘Dit wil ik doen.’
